SOFRONITIS

Sofronitis jest storczykiem epifitycznym – rośnie na innych roślinach, ale nie odżywia się ich kosztem, lecz pobiera wodę i składniki pokarmowe z powietrza, wody opadowej i materii organicznej nagromadzonej w podłożu. Kilka gatunków to litofity, czyli rośliny rosnące na skałach. Storc\zyki te kwitną zwykle między listopadem a lutym. Rośliny te rozmnaża się przez podział.
Kwiaty rozwijają się na wierzchołkach pędów kwiatowych, wyrastających wspólnie z liśćmi z małych pseudobulw. Kwiaty rosną zwykle pojedynczo. Rośliny te przez cały rok preferują wysoką wilgotność powietrza i dobrą wentylację. Często zraszaj roślinę. Nie dopuszczaj do przesuszenia podłoża, ale unikaj nadmiernego podlewania, szczególnie zimą.

Sofronitis jest storczykiem łatwym w uprawie. Rosną równomiernie przez cały rok. Wiosną i latem zasilaj je odpowiednim nawozem dla storczyków. Storczyki te dobrze będą się czuły np. w pobliżu okna o wschodniej wystawie.

Zobacz link: http://ebiznes.zdrowejagody.pl

Mój blog: http://zdrowejagody.pl

IXORA COCCINEA

Ta tropikalna roślina najlepiej czuje się w warunkach zbliżonych do szklarniowych. Troskliwie pielęgnowana, zachwyca swymi kwiatami.
Ten obficie kwitnący, tropikalny krzew pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej. Jest też narodowym kwiatem Republiki Surinamu. Zachwyca dekoracyjnymi kwiatostanami, rozwijającymi się na wierzchołkach gałęzi.




W swoim naturalnym środowisku jest potężnym krzewem. Roślina jest zimozielona, ma podłużne, błyszczące liście, a baldachy kwiatów są zgrupowane w formie kwiatogłówek. Pojedyncze kwiaty mają lejkowaty kształt i składają się z 4 płatków.
Jednym z ważniejszych warunków prawidłowego rozwoju rośliny jest zapewnienie jej podłoża o kwaśnym odczynie, czyli pH 6-7. Do uprawy najlepiej jest użyć ziemi dla roślin wrzosowatych. Roślinę należy podlewać wodą filtrowaną lub deszczówką.
Roślinie należy zapewnić wysoką wilgotność otoczenia, ciepło i dużo światła. Po kwitnieniu należy przeprowadzić cięcie formujące – zapewni to zwarty pokrój i obfitsze kwitnienie w kolejnych sezonach.
Latem zasilaj roślinę przy co drugim nawadnianiu płynnym nawozem.
Latem zapewnij roślinie temperaturę 21-22 stopni C. Zimą nie dopuść, by temperatura spadła poniżej 15 stopni C.

http://ebiznes.zdrowejagody.pl
http://zdrowejagody.pl

MUCHOŁÓWKA AMERYKAŃSKA

Jest jedną z najbardziej niezwykłych roślin występujących w naturze – chwyta i pożera owady!
Już sama nazwa tej rośliny wskazuje na jej wyjątkowość – to roślina owadożerna, w dodatku sama chwytająca owady. Sposób, w jaki to robi, jest wielce oryginalny.
Stanowi ona nieustanne źródło fascynacji. W naturze muchołówka występuje na torfowiskach, które są bardzo ubogie w azot. Dlatego roślina ta rozwinęła niecodzienny sposób zdobywania tego składnika pokarmowego – łapie i pożera owady. Jej liście wyrastają promieniście w formie rozetek, zaś blaszki liściowe zostały przekształcone w pomysłowe i śmiertelne pułapki.
Górna powierzchnia liścia, stanowiąca zarazem dno pułapki, jest czerwonawa, zaś brzegi liścia otoczone są wiankiem długich „ząbków”. Owady zwabione kolorem liścia i zapachem wydzielanego przezeń nektaru siadają na nim, dotykając czułych włosków znajdujących się na jego powierzchni, które działają jak mechanizm uruchamiający pułapkę, zatrzaskującą się nad głową ofiary. Muchołówka wydziela do wnętrza pułapki specjalne enzymy trawiące, które rozkładają ciało owada. Po kilku dniach pułapka otwiera się, ukazując jego nie strawione resztki.
Muchołówka dobrze rośnie w cieple i wilgoci. Warunki te najłatwiej stworzyć wewnątrz dużego słoika, terrarium lub miniszklarni.

Muchołówki najefektowniej wyglądają latem, kiedy intensywnie rosną i mają duże potrzeby pokarmowe. Najbardziej odpowiadają im ciepłe, parne warunki szklarniowe, które można im także zapewnić w słoju lub terrarium.
Muchołówka to roślina bagienna, dlatego należy ją uprawiać na porowatym podłożu, zatrzymując duże ilości wody. Może to być mech torfowiec, torf lub lekkie tworzywo, zwiększające objętość pod wpływem wody.
Zamiast czekać, aż muchołówka schwyta owada, lepiej karmić ją własnoręcznie. Trzymając schwytaną muchę za skrzydła, należy delikatnie dotknąć nią powierzchni liścia. Połówki liścia zatrzasną się. Muchówki nie należy karmić zbyt często.



http://ebiznes.zdrowejagody.pl
http://zdrowejagody.pl

KWIAT LOTOSU

Symbol tropików i egzotyki, jest wspaniale kwitnącą rośliną wodną. Od tysięcy lat niezmiennie budzi zachwyt i zainteresowanie.
Lotos jest rośliną wodną należącą do rodziny grzebieniowatych. W warunkach naturalnych występuje w tropikalnych i subtropikalnych regionach – od Azji Południowo-Wschodniej po północną Australię.
Kwiaty lotosu przypominają kwiaty naszej rodzimej lilii wodnej, ale są od nich dwa razy większe. W zależności od temperatury otoczenia, na roślinach uprawianych pojawiają się one na szczytach pędów od maja do sierpnia.
Lotos rozsiewa się w bardzo oryginalny sposób. Po zapłodnieniu kwiatu zalążnia pęcznieje, a gdy ściany pękną, nasiona opadają na dno zbiornika, gdzie kiełkują po kilku latach.
Wiosną na powierzchni wody pojawiają się najpierw małe, pływające liście, a następnie duże, okrągławe liście, o średnicy nawet do 60 cm, wystające ponad powierzchnię wody. Ich długie ogonki mogą osiągać 90-150 cm. Liście te są pokryte woskowym nalotem, który nadaje im niebieskawozielone zabarwienie. Kwiaty, o średnicy 50 cm, wyrastają na szczytach pędów kwiatowych o długości 90 cm. Jesienią nadziemnie części rośliny obumierają.
Podłoże do uprawy lotosu składa się z ziemi kompostowej z dodatkiem piasku i naturalnego nawozu. Fragment kłącza posadź w siatce lub plecionym koszyku, ugniatając ziemię wokół szyjki korzeniowej. Całość przykryj warstwą podłoża o grubości 2 – 3 cm i przysyp taką sama warstwa żwiru, który zabezpieczy podłoże przed wymywaniem po zanurzeniu w pojemniku z wodą lub oczku wodnym.

Czerwiec – sierpień: wynieś roślinę na zewnątrz. Na wierzch siatki lub koszyka wsyp nieco nawozu naturalnego. Utrzymuj stałą głębokość wody, jej temperatura nie powinna przekroczyć 27 stopni C.
Wrzesień – luty: po obumarciu liści obniż poziom wody, tak aby siatka lub koszyk były widoczne. Nie dopuszczaj do wyschnięcia podłoża. We wrześniu przenieś roślinę do wnętrza.
Lotos rozmnaża się przez podział kłącza lub z nasion. Nasiona wysiewa się pojedynczo do małych spodeczków z gliniastym podłożem. Przed zanurzeniem w wodzie o temperaturze 27 –28 stopni C powierzchnię ziemi należy przykryć warstwą żwiru. Po wzejściu siewek, roślinki przesadza się pojedynczo do koszyczków i zanurza w wodzie.
Lotos potrzebuje dużo światła, więc najlepiej uprawiać go w pełnym słońcu – od jesieni do wiosny na parapecie okna o wystawie południowej, a latem na nasłonecznionym balkonie lub tarasie.
Zimą, w okresie spoczynku, utrzymuj temperaturę w granicach 10 – 18 stopni C. Latem optymalna temperatura wynosi 21 – 22 stopnie C.
Jeśli lotos nie rozkwita, przyczyną może być zbyt wysoka temperatura wody. Utrzymuj ja na stałym poziomie, ale pamiętaj, że nie może ona przekraczać 27 stopni C.

Zobacz również link:

HELIKONIA

Ta egzotyczna roślina o dekoracyjnych liściach i niezwykłych kwiatostanach będzie wspaniałą ozdobą każdego jasnego i ciepłego pokoju.
W odpowiednich warunkach helikonia może wyrosnąć na okazałą roślinę o egzotycznych i niezwykle barwnych kwiatach.
Ojczyzną tej rośliny są wilgotne, tropikalne lasy Ameryki Południowej i południa Satnów Zjednoczonych. Jej niezwykłe kwiaty są często odwiedzane przez kolibry, spijające z nich nektar.
Liście i kwiaty helikonii przypominają kształtem liście i kwiaty bananowca oraz strelicji. Nie ma w tym nic dziwnego, gdyż rośliny te należą do tej samej rodziny Musaceae. Rodzaj Heliconia obejmuje około 100 gatunków roślin i ich mieszańców.
Młode rośliny można z powodzeniem uprawiać w domu.
Helikonie mają długie łodygi z wielkimi, skórzastymi liśćmi w kształcie wiosła. Podobnie jak bananowiec, są to zimozielone byliny, które w odpowiednich warunkach pozostają atrakcyjne przez cały rok.
Większość helikonii to rośliny bardzo duże, dorastające do 3-5 metrów wysokości, ale na rynku dostępne są również formy karłowate, których wysokość nie przekracza 60 cm. Kwiatostany helikonii można niekiedy kupić w kwiaciarni. Prawdziwe kwiaty są drobne i niepozorne, zaś właściwą ozdobę stanowią efektowne przysadki (zmodyfikowane liście znajdujące się u podstawy kwiatów). Dominują wśród nich barwy pomarańczowe, żółte lub czerwone albo mieszanki tych kolorów.

Rozmnażanie przez odrosty korzeniowe.
Delikatnie oddziel odrost wraz z korzeniami od rośliny matecznej. Upewnij się, że posiada on wystarczająco dużą bryłę korzeniową. Odrosty posadź pojedynczo do doniczek z dobrze przepuszczalną ziemią kompostową. Doniczki umieść w półcieniu, w miejscu ciepłym i wilgotnym. Podlewaj oszczędnie, tylko tyle, żeby podłoże pozostało lekko wilgotne. Jeśli powietrze jest zbyt suche, okryj roślinę torebką foliową z otworami. W doniczce umieść pałąk z drutu, aby torebka nie opierała się na liściach. Dopóki roślina pozostaje pod osłoną, nie należy jej podlewać. Gdy po 1-3 tygodniach na roślinie pojawią się nowe przyroswty, zdejmij torebkę.

W czasie sezonu wegetacyjnego helikonia wymaga obfitego podlewania – raz lub dwa razy w tygodniu – oraz regularnego zraszania liści. Zimą roślinę należy podlewać rzadziej ( co 10 dni).

Zobacz również link:
http://wellbiznes.info/gosiakarpik

FRIZEA

Ta wyjątkowo dekoracyjna roślina pochodzi z tropikalnych lasów deszczowych. Jej chlubą są niezwykłe, wielobarwne kwiatostany.
Należy do rodziny ananasowatych – w warunkach naturalnych występuje w lasach deszczowych południa USA, Ameryki Środkowej i Południowej. Bardzo dobrze udaje się w doniczkach i jest cenną rośliną pokojową.
Są epifitami, czyli rosną na innych roślinach, ale nie odżywiają się ich kosztem. W tropikalnych lasach deszczowych ich korzenie zakotwiczają się na powierzchni drzew, a rośliny obdarzone niezwykłym kwiatostanem mogą kwitnąć niemal bez końca.
Prawdziwe centrum rośliny stanowi pęd kwiatostanowy zbudowany u szczytu z podsadek zachodzących jedna na drugą, tak że wierzchołek przypomina kształtem wąski, zwężający się ku szczytowi kłos. Podsadki są zwykle czerwone. Niektóre pędy zakwitają, a wówczas spomiędzy podsadek wysuwają się żółte kwiaty. Są one bardzo nietrwałe, ale pojawiaj się jedne po drugich, więc okres kwitnienia może być bardzo długi.
Typową cechą rośliny ananasowatych jest budowa rozety, której liście tworzą w środku rodzaj cysterny. Stanowi ona dla rośliny naturalny zbiornik, do którego spływa woda gromadząca się na liściach w postaci rosy.
Podlewanie uwzględniające potrzeby rośliny jest kluczem do utrzymania frizei w optymalnej kondycji.
Podobnie jak większość roślin z rodziny ananasowatych, frizea ginie po kwitnieniu, wytwarzając przedtem kilka odrostów. Są to rośliny potomne, które wyrastają u podstawy rośliny matecznej. Gdy wykształcą po kilka korzeni, oddzielamy je i postępujemy dalej jak z roślinami dorosłymi. Jeśli odrost nie ma jeszcze korzeni, należy go umieścić doniczce z mieszaniną równych ilości torfu i perlitu, zwilżyć podłoże i wystawić doniczkę do mnożarki lub zamknąć w torebce foliowej. Sadzonki trzymamy w zacienionym miejscu w temperaturze około 21 stopni C. Powinny ukorzenić się po upływie 2-3 tygodni.
Latem podłoże powinno być umiarkowanie wilgotne, a cysterna w rozecie powinna zawierać nieco wody. Przez cały rok liście należy regularnie zraszać.
Frizea pochodzi z tropikalnych lasów deszczowych, dlatego wymaga temperatury minimum 21 stopni C i wysokiej wilgotności powietrza przez cały rok.
Każda rozeta kwitnie tylko raz, potem usycha.

Zobacz również link:
http://wellbiznes.info/gosiakarpik