UPRAWA AEROFITÓW.

Aerofity to rośliny, które czerpią składniki pokarmowe nie z ziemi, ale z powietrza i wody opadowej. Ich uprawa może przynieść wiele radości.
Do aerofitów należą liczne gatunki storczyków i kilka gatunków roślin z rodziny ananasowatych, np. oplątwy.
Wiele storczyków wytwarza pseudobulwy, służące do magazynowania składników odżywczych. Niektóre ananasowate mają w centrum rozety tzw. cysterny do gromadzenia wody deszczowej. U storczyków do pobierania wody opadowej służą korzenie powietrzne, a rośliny ananasowate wykształciły w tym celu zmodyfikowane łuski i włoski.
Oplątwy są roślinami bardzo zróżnicowanymi pod względem wielkości, gdyż w rodzaju tym spotyka się zarówno przypominające porosty liliputy mierzące nie więcej niż 1 cm, jak i prawdziwe olbrzymy, których pędy mogą dorastać do 3 m długości. Rośliny te produkują duże, jaskrawe i zwykle bardzo trwałe kwiaty, które u pewnych gatunków bardzo intensywnie pachną.
Uprawa oplątwy.
Wyróżniamy dwa rodzaje tej ananasowatej rośliny: oplątwy rosnące na gruncie (naziemne) i oplątwy epifityczne, czyli rosnące na gałęziach drzew i krzewów, a nawet na słupach telegraficznych i kaktusach. Niekiedy nazywa się je oplątwami powietrznymi. Odżywiają się resztkami materii organicznej, gromadzącymi się w szczelinach kory i w rozgałęzieniach konarów.
Najbardziej dekoracyjnym sposobem uprawy aerofitów jest przyklejanie ich do podłoża przy użyciu minimalnej ilości kleju, który umocuje podstawę rośliny, ale nie pokryje nasady pędu. Odpowiednim podłożem może być muszla, pal owinięty mchem lub dekoracyjny kawałek kory, a także fragment koralowca lub ceramiki. Niezależnie od rodzaju podłoża, aerofit z czasem sam ukorzeni się na jego powierzchni.
Wilgotność powietrza ma kluczowe znaczenie dla powodzenia uprawy. Częstotliwość zraszania roślin zależy od temperatury otoczenia. Jeśli jest ona wyższa niż 24 stopni C, oplątwy należy zwilżać kilka razy w ciągu dnia, utrzymując zarazem odpowiednio intensywną cyrkulację powietrza.
Rosliny te mają bardzo małe wymagania pokarmowe. Wystarczy zasilać je wiosną i latem (raz w miesiącu) nawozem płynnym rozcieńczonym do jednej czwartej zalecanego stężenia, dodawanym do wody przy okazji zraszania rośliny.
Dla oplątwy najlepsze są miejsca jasne, ze światłem rozproszonym. Zimą może to być okno północne. Latem należy unikać silnego słońca.

http://zdrowejagody.pl

SZKARŁAT ZWISŁY.

Kolorowy, dekoracyjny szkarłat zwisły najlepiej prezentuje się posadzony w większej grupie roślin. Można go uprawiać na tarasie lub balkonie.
Jest jednym z gatunków z rodzaju Amaranthus. Niektóre z nich występują w warunkach naturalnych w regionach tropikalnych i podzwrotnikowych. Gatunki ozdobne uprawiane są ze względu na dekoracyjne kwiaty i jaskrawe liście.
Szkarłat zwisły jest jednoroczną rośliną o wyjątkowych walorach ozdobnych. Zwykle dorasta do 75 cm wysokości, ale uprawiany w idealnych warunkach może mierzyć nawet do 1,2 m. Wielkość rośliny w dużej mierze zależy od temperatury podczas lata.
Ta bujna roślina najlepiej rośnie na gliniastej ziemi kompostowej, w doniczkach lub innych pojemnikach. Jest bardzo wrażliwa na przymrozki, szczególnie późnowiosenne.
Jasnozielone owalne liście stanowią dobre tło dla efektownych, jaskrawych kwiatów, które pojawiają się od lata do jesieni. Zebrane są w długie, zwieszone kwiatostany, które osiągają nawet do 45 cm długości.
Pędy kwiatostanów można suszyć, ucinając je tuż przy podstawie, gdy kwiaty zaczynają się dopiero rozwijać.
Jest to roślina niezwykle łatwa w uprawie – praktycznie nie wymaga zabiegów pielęgnacyjnych. Podobnie jak większość gatunków jednorocznych, preferuje miejsca nasłonecznione i możliwie zaciszne.
Nasiona szkarłatu zwisłego wysiewaj w kwietniu, używając gliniastej ziemi kompostowej.
Latem podlewaj obficie, odpowiednio do temperatury na zewnątrz i panującej pogody- podłoże w pojemnikach powinno być cały czas wilgotne, ale nie przemoczone.
Przez cały sezon wegetacyjny zasilaj roślinę uniwersalnym nawozem płynnym raz na 3-4 tygodnie.
Gwarancją sukcesu w uprawie szkarłatu zwisłego jest zasobne, dobrze przepuszczalne podłoże oraz jak największa ilość słońca.

http://zdrowejagody.pl

Jesienne kwiaty.

Już wrzesień, kwitnie coraz więcej jesiennych kwiatów.
Kwiaty kwitnące jesienią dostarczają nam setek odcieni czerwieni, żółci, brązów. Najwięcej jest kwiatów, których kolor upodabnia się do jesiennych liści. Przegląd jesiennych kwiatów ogrodowych zaczynamy od bylin. Na szczególną uwagę zasługują tu astry i chryzantemy, które przez niektórych ogrodników nazywane są królowymi jesiennych rabat. Rośliny te okres kwitnięcia rozpoczynają już pod koniec sierpnia a ich kwiaty utrzymują się do pierwszych jesiennych przymrozków. Ciekawą propozycją na jesienne rabaty są dalie.



Należy jednak pamiętać, aby bulwy dali (w niektórych regionach dalie nazywane są georginiami) wykopać na zimę, gdyż większość odmian nie jest odporna na temperatury ujemne. Innymi ciekawymi bylinami są dzielżan jesienny, liatra kłosowa oraz urokliwe rudbekie. Rośliny te osiągają dość duże wysokości i doskonale prezentują się z kompozycjach z innymi kwitnącymi jesienią bylinami oraz niskimi krzewami i pnączami, których liście kontrastują z ich kwiatami. Na niższe rabaty oraz do ogrodów skalnych polecamy kwitnące w tym czasie wrzosy oraz rozchodniki. Ciekawym rozwiązaniem jest połączenie bylin z wieloletnimi trawami ozdobnymi. Duże kępy traw podkreślą urok i kolor kwiatów, jednocześnie dodając naszemu ogrodowi charakterystycznej jesiennej powagi.



łota polska jesień najbardziej dostrzegalna jest w naszym ogrodzie na liściach drzew i krzewów. Warto posadzić kilka roślin, których liście wybarwiają się jesienią na ciekawe i oryginalne kolory. Na uwagę zasługuje berberys, dereń, sumak octowiec, irga oraz cała grupa trzmielin. Istnieją odmiany trzmielin, które mają ciekawe kolory liści od wczesnej wiosny do jesieni, przechodząc od jasnych kolorów zielonych, przez żółć do czerwieni i brązów. Doskonałym uzupełnieniem drzew i krzewów są pnącza oraz paprocie. Te ostatnie nawet po przejściu w stan spoczynku, pozostawiają dumne brązowe pióropusze, które są ozdobą ogrodów. Na ogrodzeniach, płotach czy ścianach warto uprawiać winobluszcze i winoroślą, które jesienią wprowadzą do naszego ogrodu mnóstwo ognistej barwy.



http://zdrowejagody.pl

Chryzantemy.

Chryzantemy, zwane również złocieniami, są chyba najpopularniejszymi roślinami kwitnącymi od jesieni aż do nadejścia pierwszych mrozów. Oryginalne, różnorodne kształty kwiatostanów, szeroka paleta barw oraz nadzwyczaj długie i obfite kwitnienie zadecydowały o niezmiernej popularności tych roślin. Chryzantemy mogą być uprawiane na ogrodowych rabatach, w pojemnikach na tarasach i balkonach, a także są popularne jako kwiat cięty do wazonów.



Chryzantemy wieloletnie to rośliny należące do rodzaju Dendranthema. Wśród nich są zarówno rośliny rabatowe (mrozoodporne lub częściowo odporne na mróz odmiany nadające się do uprawy w gruncie), rośliny doniczkowe jak i rośliny na kwiat cięty (w większości wymagające uprawy w szklarniach). Z uwagi na przydatność do uprawy w ogrodzie, w dalszej części artykułu, skoncentrujemy się głównie na chryzantemach rabatowych. Przykładowym przedstawicielem chryzantem z tej grupy jest złocień ogrodowy 'Clara curtis' tworzący koszyczkowate kwiatostany pojedyncze, z jasnorózowymi kwiatami języczkowatymi i żółtym środkiem. Kwiaty tego złocienia możemy podziwiać od sierpnia do bardzo późnej jesieni. Wysokość rośliny do 70 cm.

Niektóre chryzantemy mogą zimować na rabatach. Jeżeli chcesz aby tak właśnie było, koniecznie wybierz do uprawy odmiany rabatowe o odpowiedniej mrozoodporności. Dużą mrozoodporność wykazują min. odmiany chryzantemy czerwonawej. Dobrze poradzi sobie też wymieniony wcześniej złocień ogrodowy 'Clara curtis'.

Jesienią, gdy pierwsze mrozy zniszczą kwiatostany, przytnij pędy chryzantem na wysokości około 15 cm nad powierzchnią gleby. Przycięcie zmniejsza ryzyko gnicia roślin i zapadania na choroby grzybowe.

Pędy chryzantem, przycięte na jesieni, wiosną z bocznych pąków wypuszczą nowe pędy. Pędy wyrastające z karpy korzeniowej u nasady pędu głównego możesz odciąć na sadzonki. Zrób to wczesną wiosną, odcinając na sadzonki około 5 do 6 cm fragmenty pędów. Dolny koniec sadzonki (około 1 cm) zanurz w ukorzeniaczu i posadź do doniczki wypełnionej mieszanką torfu i piasku (w stosunku 1:1). Sadzonki trzeba regularnie nawadniać, chronić przed wysychaniem i spadkami temp. poniżej 15 st. C. Takie warunki najłatwiej zapewnić sadzonkom uprawiając je pod osłonami.

http://zdrowejagody.pl

PIGWA leczy.

Dzisiaj porozmawiamy o pigwie i jej zdrowotnym działaniu.
O Pigwie wiadomo, że pochodzi z Zakaukazia, Iranu, Turkiestanu, Syberii. Przywędrowała do Europy południowej. Podobno swoją łacińską nazwę zawdzięcza mieszkańcom Krety z miasta Cydonia.
Prawdziwa pigwa pospolita (Cydonia oblonga) ma zagięte, szare od spodu liście. A rośliny z rodzaju Chaenomeles, czyli pigwowce, są znacznie mniejsze niż prawdziwa pigwa. Często hodujemy je w ogrodach dla ozdobnych kwiatów przypominających kwiaty jabłoni oraz żółtych, pachnących owoców. Przechowujemy je z dala od innych owoców, które mogą przesiąknąć mocno aromatycznym zapachem pigwy.

Pigwy i pigwowce nie mają specjalnych wymagań glebowych. Owszem, lubią ziemię bogatą w składniki pokarmowe, preferują wilgotne podłoże.
Krzew lub drzewo, lubiące ciepło. Pigwa jest znana os starożytnych czasów. Owoce zbiera się około października, maja gruszkowaty kształt, są żółte. Nie spożywa się ich od razu, najlepsze są po "uleżeniu". Miąższ owocu jest twardy , cierpkawy ale bardzo zdrowy. Pigwa zawiera nie tylko cukry ( fruktoza, glukoza), kwasy organiczne ( cytrynowy, jabłkowy, winowy) ale także garbniki, pektyny, śluzy, olejek lotny. To nie wszystko, są tu także witaminy ( wita,ina C, prowitamina A) oraz składniki mineralne takie jak żelazo, potas, miedź , magnez, fosfor i wapń.
Pigwie przypisuje się działanie przeciwbiegunkowe, zaleca się ją przy stanach zapalnych żołądka i jelit. Z owoców można przyrządzić galaretki, wino, kompoty, nektary. W lecznictwie zastosowanie maja nasiona (bogate w śluzy), na kaszel czy tez kolki żołądkowe.



Po pierwszych przymrozkach są najlepsze do przetworów, lekko pomarszczone, miękkie, łatwiej puszczające sok, mogą dłużej poleżeć.
Francuzki łagodzą pigwą zmarszczki. Macerują skórkę owocu przez dwa tygodnie w alkoholu, potem rozcieńczają wodą, przemywając twarz i szyję. A biblijna Ewa ponoć skusiła Adama pigwą a nie jabłkiem!

Co pigwa ma w sobie?
Jak na owoc, to ma bardzo mało wody - tylko 71%
węglowodanów 7,5%
białek 0,5%
tłuszczów 0,2%
w nasionach ma 4% śluzów i 15% tłuszczu

Co dla zdrowia pigwa nosi w sobie?
- Owoce Pigwy zawierają pektyny w połączeniu z taniną - dobrze działa na zaburzenia przewodu pokarmowego, ściągają i rozmiękczają.
- Owoce zawierają całe mnóstwo minerałów (a trzeba dodać, że pigwa nie przyswaja zanieczyszczeń cywilizacyjnych) : wapń, potas, żelazo, miedź, siarkę.....
- Owoce pigwy zawierają także dużo witamin: B1, B2, C, PP i prowitaminę A, antyoksydanty.

Właściwości lecznicze pigwy.
Polska fitoterapia pigwy nie docenia, ale francuska tak. Tam mówi się o pigwie, że wzmacnia odporność, dodaje apetytu, ma właściwości ściągające i dodaje apetytu, dobrze działa na wątrobę. Przeciwdziała biegunce i wymiotom.

Przecier z owoców z pigwy z jabłkiem.
1 kg pigwy
1 kg jabłek
niecały 1 kg cukru
1 szklanka wody
Niepozbawioną skórki i gniazd nasiennych i pestek pigwę rozgotować z wodą i przetrzeć przez sito, na sicie zostaną pestki, skórka i resztki gniazd nasiennych, to samo należy zrobić z jabłkami. Połączyć przeciery i osłodzić i pasteryzować. Dżem sam się zżeluje gdy oba owoce mają dużo pektyn. Można dodać odrobinę skórki z pomarańczy. nabierze aromatu i koloru.
Pigwa należ do mojego zbioru: pożyteczne rośliny.
Nalewka z pigwy dobra jest na wzdęcia, kwasy żołądkowe, kwaśne odbicia, gorysz żołądkową, przeziębienie, niską odporność...
Z pigwy robi się także okłady na hemoroidy a także na pekanie skóry wogóle.
OKŁAD NA HEMOROIDY Z PIGWY:
garść gniazd nasiennych z pigwy macerujemy w 1/2 szklanki ciepłej wody. Do przemywania i okładów używać odcedzonego płynu. Czy konkurencja dla kasztanowca?
Jest także doskonałym lekiem na zmarszczki.
LEK Z PIGWY NA ZMARSZCZKI: maceruje się skórkę w alkoholu przez 25 dni, potem rozcieńcza do lotionu i nim przemywa się skórę.


http://zdrowejagody.pl