Jej ojczyzną są Brazylia i Peru. Rośnie tam jako silne, zimozielone pnącze o długim okresie kwitnienia. Jej słodko pachnące kwiaty stanowią śmiertelną pułapkę dla wielu nocnych motyli. Ich zapach wyjątkowo silnie przyciąga ćmy o długich trąbkach, które pozwalają im zbierać nektar gromadzący się na dnie kwiatowym. Jednak lepki lateks znajdujący się u podstawy kwiatu często unieruchamia owada na cały dzień lub do momentu zwiędnięcia kwiatu.
Wijące się pędy tej rośliny mogą dorastać w warunkach naturalnych do 10 m wysokości, ale u roślin uprawianych w oranżeriach lub ogrodach europejskich osiągają zaledwie połowę tej długości. Pięciopłatkowe, lejkowate kwiaty rozwijają się zwykle w połowie lata, a ich barwy obejmują różne odcienie różu i bieli. Przy ciepłej pogodzie kwitnienie może trwać aż do jesieni. Ze zwiędłych kwiatów rozwijają się duże, zielone torebki nasienne.
Jest to roślina bardzo ekspansywna i potrafi szybko wypełnić przeznaczone dla niej miejsce.
Roślinę tą można poprowadzić wzdłuż tylnej ściany oranżerii, najpierw podwiązując pędy tak, aby rosły nisko poziomo, a następnie prowadząc wyrastające z nich pędy boczne pionowo w górę.
W regionach o łagodnych zimach można ją uprawiać na zewnątrz, przy słonecznej ścianie. Przy większych mrozach należy jej zapewnić odpowiednią ochronę.
http://www.wellbiznes.info/gosiakarpik
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz